Het Afscheid

Carolien Brouwer

Het was de laatste dag bij People Improvement Organisation (=PIO) waarin ik mijn laatste lesuurtjes deelde met de leerlingen. Natuurlijk hebben we een afscheidsfeestje georganiseerd met pizza en cola, want dat is wat ze zo lekker vinden. Na vijf maanden ben ik erg gehecht geraakt aan de leerlingen van de workshop. En dat is wederzijds. Samen hebben we bijzonder veel plezier gehad in het maken van de sieraden en de sjaals. Het voelt een beetje alsof het mijn eigen familie en kinderen zijn. Ik zou ze alles willen geven en het liefst mee naar Nederland nemen! Ze hebben mij zoveel gegeven. Dit afscheid voelt dan ook alsof je uit een warm bad wordt gehaald, maar dat je wil nog helemaal niet!

Wanneer de les voorbij is en ik met de leerlingen naar beneden ga, besef ik me dat dit de laatste keer is dat ik in de workshopruimte sta bij PIO. Het project is voor mij nu echt aan het einde gekomen. Als ik deze gedachte met de leerlingen deel, word ik emotioneel. Ze kijken me aan en beginnen spontaan mee te huilen. Daar staan we dan in de klas, iedereen in een kringetje om mij heen en hebben even een “gezamenlijk huilmomentje”. Beneden gekomen staan de andere medewerkers van het kantoor al op mij te wachten.

Als we onze tranen hebben bedwongen, is het tijd voor het afscheidsritueel. Ik heb voor de leerlingen, Aster en Sreyla een fotoboek gemaakt met een afscheidsbrief. Speciaal voor de leerlingen heb ik een envelop bij me met daarin hun eerste “salaris” verdiend in de workshop. Aster heeft voor mij uit haar thuisland een prachtige blouse meegebracht. Van Sreyla krijg ik een prachtige portemonnaie met mijn naam erop! Eén van de meisjes heeft ook een afscheidsbrief voor mij geschreven die ik pas mag lezen als ik thuis ben. Omdat ik eigenlijk nog helemaal geen afscheid wil nemen, besluit ik om dinsdagochtend nog een keer bij het kantoor van PIO langs te komen. En dan “echt” definitief afscheid te nemen. Dat voelt gewoon beter, zo wordt het afscheid geleidelijk minder zwaar!

Nieuwe Klas

Carolien Brouwer

Als eerste wil ik een ieder nogmaals hartelijk bedanken die The Cambodian Project financieel heeft ondersteund. Ik wil benadrukken dat we zonder donaties nooit een tweede klas hadden kunnen opzetten. Dankzij de geweldige steun van alle donateurs, kunnen de leerlingen zich verder ontwikkelen en is het voor ons mogelijk gebleken om in Phnom Penh echt een verschil uit te maken!

We zijn begonnen met een nieuwe groep in de workshop. De eerste groep heeft door hun enthousiasme te delen op school een fantastische PR-campagne neergezet. Het leek erop dat iedereen op de scholen van People Improvement Organisation (=PIO) wilde deelnemen aan de workshop. Dus moest er een selectie plaats vinden. Voor PIO is het belangrijk dat de leerlingen voor een langere tijd verbonden blijven aan de organisatie. Op deze wijze zorgen zij ervoor dat de leerlingen ook daadwerkelijk hun schoolopleiding (en o.a. de workshop) succesvol kunnen afronden. Een hoge slagingskans is belangrijk om uiteindelijk alle investeringen van tijd en geld niet te laten verwateren. Om deze reden heeft Phymean Noun gekozen om de jongeren uit het weeshuis voorrang te geven bij de deelname aan de workshop. Ook de kinderen vanaf 12 jaar mogen dit keer deelnemen aan de klas. Zij zullen niet werken voor PIO, maar mogen wel alvast kennismaken met de jewellery class. Dit keer heb ik het business gedeelte uit het programma weggelaten en er zullen geen examens plaatsvinden. De eerste groep mag blijven werken voor PIO en krijgen daarvoor een klein salaris mits ze naar school blijven gaan. Sreyla zal uiteindelijk de begeleiding van de workshop overnemen en daartoe ben ik haar nu aan het inwerken.

De nieuwe klas bestaat uit negen meisjes en (nog niet eerder vertoond) drie jongens uit het weeshuis! Als ik de klas binnen kom staan alle leerlingen op en begroeten mij met de gebruikelijke tekst: "Good morning teacher, how are you today?". "I’m fine and how are you? Please sit down". "Thank you teacher!". OOhhh wat een schatjes allemaal! Op de eerste dag was er ook een meisje van 11 jaar aanwezig. Ze mag eigenlijk niet aan deze klas deelnemen, maar wilde zo ontzettend graag aanwezig zijn. Aster wilde haar wegsturen, maar ze keek zo teleurgesteld uit haar ogen dat ik het niet over m’n hart kon verkrijgen om haar de klas uit te zetten. Dus die dag heeft ze ´stiekem´ meegedaan. Het mooie van het verhaal is dat ze de volgende dag toch weer naar de klas is gekomen. De aanhouder wint, nu mag ze toch voor ´spek en bonen´ aan de workshop deelnemen.

Ik sta nu drie weken voor de nieuwe klas en geniet van de leerlingen die zo enthousiast meedoen en ambitieus aan het werk zijn. De kinderen komen elke middag met een tuk-tuk naar de workshop. Op een middag was de tuk-tuk kapot waardoor de leerlingen niet werden opgehaald. Dat zou een mooi excuus geweest zijn om niet te hoeven komen. Ik werd echter blij verrast toen de leerlingen toch kwamen opdagen! Ze hadden allemaal alternatief vervoer gevonden om naar de workshop te komen. Het is zo ontroerend en mooi om te zien dat hun enthousiasme leidt tot volhardendheid waardoor ze niet zo maar uit het veld geslagen geworden. Deze momenten inspireren mij en geven een dankbaar gevoel voor datgene wat ik hier kan doen. Tegelijkertijd voel ik ook het verdriet van het naderende afscheid, want er resten nog enkele weken voordat deze periode van The Cambodian Project voor mij tot een (voorlopig) einde komt.

Diploma Uitreiking

Carolien Brouwer

In de workshop vindt de eerste diploma uitreiking van de 'jewellery class' plaats en dat moet natuurlijk gevierd worden! Ik heb lekkere hapjes en drankjes gekocht en de diploma’s in een mooie envelop gedaan om het langer mooi te houden. In de envelop heb ik ook 5 dollar en een persoonlijk briefje gestopt. Daarnaast krijgen de leerlingen een mooi T-shirt als aandenken aan de workshop. Voor muziek is gezorgd en iedereen die op het kantoor van People Improvement Organisation aanwezig is, is natuurlijk van harte uitgenodigd. Nou, als dat geen feestje wordt!

Een ding heb ik echter over het hoofd gezien; de diploma uitreiking vindt plaats op de dag dat de oprichtster Phymean Noun weer terug naar Canada gaat. Niet echt handig omdat velen natuurlijk van haar afscheid willen nemen. Maar we zijn in Cambodja en inmiddels weet ik dat daar wel een mouw valt aan te passen. Dus we verleggen de tijd van de uitreiking en het feestje van 09.00 uur naar 11.00 uur en zwaaien gezamenlijk Phymean uit wanneer ze vertrekt richting het vliegveld in Phnom Penh.

Om 11.00 uur is het dan eindelijk zover. Iedereen van het kantoor is aanwezig. De kinderen vinden het allemaal reuze spannend en zijn zelfs een beetje zenuwachtig voor de uitreiking! Voordat we beginnen houdt Aster eerst nog een toespraak. Ze bedankt alle leerlingen en medewerkers voor hun fantastische inzet en motivatie. Daarna richt Aster zich tot mij en geeft mij een mooi compliment voor al het werk dat ik heb verzet om de workshop van grond te krijgen. Ik krijg een brok in mijn keel als Aster tegen mij zegt: "Er zijn bij People Improvement Organisation veel vrijwilligers werkzaam die b.v. Engelse les geven. Deze vrijwilligers komen en gaan. Je vergeet ze vaak snel weer. Maar wat Carolien heeft neergezet is heel bijzonder en uniek. Ze heeft ons allen geïnspireerd en daarom zullen we Carolien niet snel vergeten!". Kijk, dat is een uitspraak waarvan ik helemaal gelukkig wordt! Het geeft mij het gevoel dat ik echt een verschil heb kunnen uitmaken voor deze organisatie!

De muziek gaat aan en één voor één mogen de kinderen naar voren komen om hun workshop diploma op te halen. Hoera, iedereen is geslaagd!

Fantastische Ervaring

Carolien Brouwer

In de workshop heb ik met leerlingen te maken waar je veel geduld mee moet hebben. Ze komen allemaal uit (kans) arme gezinnen. De ouders kunnen vaak niet een inspiratiebron zijn omdat ze het gezin ‘in leven’ moeten houden. Ze hebben geen vervoer om ergens heen te gaan en zijn daarom gedwongen om in de sloppenwijk te blijven. Gezinnen zien daarom vaak niet veel anders en missen het contact met anderen in het stadse leven van Phnom Penh. De meesten ontbreekt het aan werk, waardoor kinderen het gevoel zien bevestigd dat ze later zo zullen eindigen. Kortom, weinig hoop op een betere toekomst. Het doet best pijn om te zien dat de leerlingen uit de workshop moeten leven zonder een uitzicht op een betere toekomst. Omdat ik inmiddels een goede band heb opgebouwd met de leerlingen, merk ik dat het me echt raakt wanneer ik stil sta bij hun bestaan.

Het is doorbijten nu we bijna aan het einde van de eerste periode zijn. Als ik iets uitleg aan de leerlingen zijn ze het vaak de volgende dag alweer vergeten. Het is voor hen moeilijk om geconcentreerd te werken en focus te houden op het onderhanden werk. Ik moet vaak bijsturen en soms zijn er wel eens dagen dat ik moedeloos word. Maar met veel geduld komen we steeds dichterbij een mooi resultaat. Wat mij elke keer motiveert, is om te zien dat de kinderen heel blij zijn als ik er ben en nog steeds met veel plezier naar de workshop komen. Er is nog geen leerling geweest die een dag niet is komen opdagen. Ze zijn elke dag stipt op tijd; ik merk zelfs dat ze vroeger dan ik aanwezig uitkijkend naar de volgende les. De workshop is open van maandag t/m donderdag, maar het liefst zouden ze vrijdag ook nog komen.

Deze week zijn we bezig met de voorbereidingen voor het examen en de uitreikingen van de certificaten. In de afgelopen maanden heb ik de kinderen nog nooit zo meegemaakt! Ze waren zo lief en hard aan het werk. Ook de sjaals en kettingen die ze hebben gemaakt waren van uitstekende kwaliteit! Helemaal blij bedacht ik dat leerlingen een echt examenfeest zouden moeten krijgen. Het wordt een bezoek aan Lucky Burger nadat de examens gedaan zijn.

De kinderen gaan door het plafond, wanneer ze het nieuws te horen krijgen. Ze hebben zoveel plezier in ‘The Lucky’, de één na de nader heeft een lachbui waarbij ze hun buik moeten vasthouden om niet van de stoel te vallen. Eén van de leerlingen zegt tegen mij recht vanuit haar hart: ‘Teacher, I’m so happy now!’. De ander zegt: ‘Oh teacher, I could kiss you!’. En zoals verwacht, een paar stevige knuffels komen mijn kant op ........ Wist niet wat ik meemaakte!? Dit doet me beseffen dat deze kinderen natuurlijk nog nooit in hun leven naar een Lucky Burger zijn geweest! Ik wist niet dat mijn voorstel zo ging uitpakken.

Als ik die dag vanuit de workshop in de tuk-tuk stap om naar huis te gaan, staan de kinderen allemaal buiten met blije gezichten te zwaaien. Dit zijn echt ontroerende beelden, die me een warm gevoel geven van binnen. Deze momenten doen mij beseffen dat er eigenlijk geen mooier werk bestaat dan dat wat ik nu aan het doen ben.

Gandhi heeft ooit gezegd: ‘The difference between what we do and what we are capable of doing, would suffice to solve most of the world's problems’. Dit is een fantastische ervaring!

Eerste Verkoop!

Carolien Brouwer

Nieuws: Phymean Noun (de oprichtster van People Improvement Organisation) is even terug in Phnom Penh vanuit Toronto. Het is fijn om haar weer te zien en te spreken. En bovenal inspirerend omdat ze haar werk met zoveel passie en overgave doet! Het biedt mij de gelegenheid om bij te praten en haar te laten zien wat wij de afgelopen maanden met de leerlingen van de workshop hebben gemaakt. Het doet me goed om te merken dat Phymean onder de indruk is en de leerlingen complimenteert met het behaalde resultaat.

Inmiddels zijn de leerlingen van de workshop allemaal naar de tandarts geweest. Negen Amerikaanse en Japanse tandartsen zijn overgekomen om alle 800 kinderen van de People Improvement Organisation (=PIO) scholen te behandelen. Per dag werden ca. 200 kinderen behandeld, dus de hele operatie duurde niet langer dan een week. Omdat ik zelf een tandheelkundige achtergrond heb, ben ik een kijkje gaan nemen om te zien hoe het hier in zijn werk gaat. Wanneer ik binnenkom op één van de scholen, zie ik dat een aantal kinderen aan de rechterkant op bankjes keurig op hun beurt zitten te wachten. Aan de linker kant staan allemaal tafels waarop de kinderen platliggend worden behandeld. Het pijnlijke geschreeuw van een aantal kinderen gaat door merg en been en zorgt voor gespannen blikken op de gezichten van de kinderen die nog wachten. Als ik een kijkje achter in het klaslokaal neem, zitten een aantal kinderen smakelijk te eten. Ze krijgen rijst met een beetje groente en soep. Ze hebben zich helemaal verdiept in hun maaltijd en vergeten even wat er hiernaast allemaal gebeurt.

In de namiddag zijn de tandartsen klaar met het behandelen van de schoolkinderen. Als dank voor hun komst, voeren de kinderen van de PIO dansgroep verschillende traditionele Khmerdansen op die zij speciaal voor deze gelegenheid hebben ingestudeerd. Het is echt schitterend om naar te kijken en met al die mooie kostuums ziet er prachtig uit. Na de uitvoering laten we de tandartsen nog even het PIO weeshuis en kantoor zien. Tja, dat is natuurlijk DE gelegenheid om onze eerste sieraden te verkopen! De sjaaltjes vallen goed in de smaak bij de Amerikanen en Japanners. Ze gaan uiteindelijk met 9 sjaaltjes en 2 kettingen de deur uit....ONZE EERSTE VERKOOP! Natuurlijk zijn we superblij en schreeuwen even allemaal keihard YES! als de tandartsen de deur uit zijn. En zo konden we die dag ons eerste omzet in de daarvoor nieuw aangekochte kassalade leggen!

Voor meer foto’s van het tandartsenbezoek kan je hier een kijkje nemen in het foto album van The Cambodian Project.