Fantastische Ervaring

Carolien Brouwer

In de workshop heb ik met leerlingen te maken waar je veel geduld mee moet hebben. Ze komen allemaal uit (kans) arme gezinnen. De ouders kunnen vaak niet een inspiratiebron zijn omdat ze het gezin ‘in leven’ moeten houden. Ze hebben geen vervoer om ergens heen te gaan en zijn daarom gedwongen om in de sloppenwijk te blijven. Gezinnen zien daarom vaak niet veel anders en missen het contact met anderen in het stadse leven van Phnom Penh. De meesten ontbreekt het aan werk, waardoor kinderen het gevoel zien bevestigd dat ze later zo zullen eindigen. Kortom, weinig hoop op een betere toekomst. Het doet best pijn om te zien dat de leerlingen uit de workshop moeten leven zonder een uitzicht op een betere toekomst. Omdat ik inmiddels een goede band heb opgebouwd met de leerlingen, merk ik dat het me echt raakt wanneer ik stil sta bij hun bestaan.

Het is doorbijten nu we bijna aan het einde van de eerste periode zijn. Als ik iets uitleg aan de leerlingen zijn ze het vaak de volgende dag alweer vergeten. Het is voor hen moeilijk om geconcentreerd te werken en focus te houden op het onderhanden werk. Ik moet vaak bijsturen en soms zijn er wel eens dagen dat ik moedeloos word. Maar met veel geduld komen we steeds dichterbij een mooi resultaat. Wat mij elke keer motiveert, is om te zien dat de kinderen heel blij zijn als ik er ben en nog steeds met veel plezier naar de workshop komen. Er is nog geen leerling geweest die een dag niet is komen opdagen. Ze zijn elke dag stipt op tijd; ik merk zelfs dat ze vroeger dan ik aanwezig uitkijkend naar de volgende les. De workshop is open van maandag t/m donderdag, maar het liefst zouden ze vrijdag ook nog komen.

Deze week zijn we bezig met de voorbereidingen voor het examen en de uitreikingen van de certificaten. In de afgelopen maanden heb ik de kinderen nog nooit zo meegemaakt! Ze waren zo lief en hard aan het werk. Ook de sjaals en kettingen die ze hebben gemaakt waren van uitstekende kwaliteit! Helemaal blij bedacht ik dat leerlingen een echt examenfeest zouden moeten krijgen. Het wordt een bezoek aan Lucky Burger nadat de examens gedaan zijn.

De kinderen gaan door het plafond, wanneer ze het nieuws te horen krijgen. Ze hebben zoveel plezier in ‘The Lucky’, de één na de nader heeft een lachbui waarbij ze hun buik moeten vasthouden om niet van de stoel te vallen. Eén van de leerlingen zegt tegen mij recht vanuit haar hart: ‘Teacher, I’m so happy now!’. De ander zegt: ‘Oh teacher, I could kiss you!’. En zoals verwacht, een paar stevige knuffels komen mijn kant op ........ Wist niet wat ik meemaakte!? Dit doet me beseffen dat deze kinderen natuurlijk nog nooit in hun leven naar een Lucky Burger zijn geweest! Ik wist niet dat mijn voorstel zo ging uitpakken.

Als ik die dag vanuit de workshop in de tuk-tuk stap om naar huis te gaan, staan de kinderen allemaal buiten met blije gezichten te zwaaien. Dit zijn echt ontroerende beelden, die me een warm gevoel geven van binnen. Deze momenten doen mij beseffen dat er eigenlijk geen mooier werk bestaat dan dat wat ik nu aan het doen ben.

Gandhi heeft ooit gezegd: ‘The difference between what we do and what we are capable of doing, would suffice to solve most of the world's problems’. Dit is een fantastische ervaring!