Het Afscheid

Carolien Brouwer

Het was de laatste dag bij People Improvement Organisation (=PIO) waarin ik mijn laatste lesuurtjes deelde met de leerlingen. Natuurlijk hebben we een afscheidsfeestje georganiseerd met pizza en cola, want dat is wat ze zo lekker vinden. Na vijf maanden ben ik erg gehecht geraakt aan de leerlingen van de workshop. En dat is wederzijds. Samen hebben we bijzonder veel plezier gehad in het maken van de sieraden en de sjaals. Het voelt een beetje alsof het mijn eigen familie en kinderen zijn. Ik zou ze alles willen geven en het liefst mee naar Nederland nemen! Ze hebben mij zoveel gegeven. Dit afscheid voelt dan ook alsof je uit een warm bad wordt gehaald, maar dat je wil nog helemaal niet!

Wanneer de les voorbij is en ik met de leerlingen naar beneden ga, besef ik me dat dit de laatste keer is dat ik in de workshopruimte sta bij PIO. Het project is voor mij nu echt aan het einde gekomen. Als ik deze gedachte met de leerlingen deel, word ik emotioneel. Ze kijken me aan en beginnen spontaan mee te huilen. Daar staan we dan in de klas, iedereen in een kringetje om mij heen en hebben even een “gezamenlijk huilmomentje”. Beneden gekomen staan de andere medewerkers van het kantoor al op mij te wachten.

Als we onze tranen hebben bedwongen, is het tijd voor het afscheidsritueel. Ik heb voor de leerlingen, Aster en Sreyla een fotoboek gemaakt met een afscheidsbrief. Speciaal voor de leerlingen heb ik een envelop bij me met daarin hun eerste “salaris” verdiend in de workshop. Aster heeft voor mij uit haar thuisland een prachtige blouse meegebracht. Van Sreyla krijg ik een prachtige portemonnaie met mijn naam erop! Eén van de meisjes heeft ook een afscheidsbrief voor mij geschreven die ik pas mag lezen als ik thuis ben. Omdat ik eigenlijk nog helemaal geen afscheid wil nemen, besluit ik om dinsdagochtend nog een keer bij het kantoor van PIO langs te komen. En dan “echt” definitief afscheid te nemen. Dat voelt gewoon beter, zo wordt het afscheid geleidelijk minder zwaar!