Nieuwe Klas

Carolien Brouwer

Als eerste wil ik een ieder nogmaals hartelijk bedanken die The Cambodian Project financieel heeft ondersteund. Ik wil benadrukken dat we zonder donaties nooit een tweede klas hadden kunnen opzetten. Dankzij de geweldige steun van alle donateurs, kunnen de leerlingen zich verder ontwikkelen en is het voor ons mogelijk gebleken om in Phnom Penh echt een verschil uit te maken!

We zijn begonnen met een nieuwe groep in de workshop. De eerste groep heeft door hun enthousiasme te delen op school een fantastische PR-campagne neergezet. Het leek erop dat iedereen op de scholen van People Improvement Organisation (=PIO) wilde deelnemen aan de workshop. Dus moest er een selectie plaats vinden. Voor PIO is het belangrijk dat de leerlingen voor een langere tijd verbonden blijven aan de organisatie. Op deze wijze zorgen zij ervoor dat de leerlingen ook daadwerkelijk hun schoolopleiding (en o.a. de workshop) succesvol kunnen afronden. Een hoge slagingskans is belangrijk om uiteindelijk alle investeringen van tijd en geld niet te laten verwateren. Om deze reden heeft Phymean Noun gekozen om de jongeren uit het weeshuis voorrang te geven bij de deelname aan de workshop. Ook de kinderen vanaf 12 jaar mogen dit keer deelnemen aan de klas. Zij zullen niet werken voor PIO, maar mogen wel alvast kennismaken met de jewellery class. Dit keer heb ik het business gedeelte uit het programma weggelaten en er zullen geen examens plaatsvinden. De eerste groep mag blijven werken voor PIO en krijgen daarvoor een klein salaris mits ze naar school blijven gaan. Sreyla zal uiteindelijk de begeleiding van de workshop overnemen en daartoe ben ik haar nu aan het inwerken.

De nieuwe klas bestaat uit negen meisjes en (nog niet eerder vertoond) drie jongens uit het weeshuis! Als ik de klas binnen kom staan alle leerlingen op en begroeten mij met de gebruikelijke tekst: "Good morning teacher, how are you today?". "I’m fine and how are you? Please sit down". "Thank you teacher!". OOhhh wat een schatjes allemaal! Op de eerste dag was er ook een meisje van 11 jaar aanwezig. Ze mag eigenlijk niet aan deze klas deelnemen, maar wilde zo ontzettend graag aanwezig zijn. Aster wilde haar wegsturen, maar ze keek zo teleurgesteld uit haar ogen dat ik het niet over m’n hart kon verkrijgen om haar de klas uit te zetten. Dus die dag heeft ze ´stiekem´ meegedaan. Het mooie van het verhaal is dat ze de volgende dag toch weer naar de klas is gekomen. De aanhouder wint, nu mag ze toch voor ´spek en bonen´ aan de workshop deelnemen.

Ik sta nu drie weken voor de nieuwe klas en geniet van de leerlingen die zo enthousiast meedoen en ambitieus aan het werk zijn. De kinderen komen elke middag met een tuk-tuk naar de workshop. Op een middag was de tuk-tuk kapot waardoor de leerlingen niet werden opgehaald. Dat zou een mooi excuus geweest zijn om niet te hoeven komen. Ik werd echter blij verrast toen de leerlingen toch kwamen opdagen! Ze hadden allemaal alternatief vervoer gevonden om naar de workshop te komen. Het is zo ontroerend en mooi om te zien dat hun enthousiasme leidt tot volhardendheid waardoor ze niet zo maar uit het veld geslagen geworden. Deze momenten inspireren mij en geven een dankbaar gevoel voor datgene wat ik hier kan doen. Tegelijkertijd voel ik ook het verdriet van het naderende afscheid, want er resten nog enkele weken voordat deze periode van The Cambodian Project voor mij tot een (voorlopig) einde komt.