Sloppenwijk Bezoek

Carolien Brouwer

Het is tijd voor een bezoek aan de sloppenwijk nabij de vuilnisbelt van Phnom Penh. De kinderen van het weeshuis willen graag met mij mee maar moeten eigenlijk thuis blijven. Na aandringen, geeft de begeleidster haar toestemming aan de kinderen om met mij mee te gaan. En zo loop ik met een heel gevolg de sloppenwijk binnen. De weg er naar toe leidt over stinkend vuilnis, grof plastic en grote keien. Sommige kinderen hebben geen schoenen aan. Het doet me pijn om te zien dat ze zo over de scherpe vuil heen moeten lopen. Ik zou ze eigenlijk allemaal op mijn rug willen meenemen om hun voeten te beschermen. Maar het kordate antwoord, op mijn vraag om ze te helpen, is: 'Nee hoor, geen probleem!'. Ik sta stom verbaasd te kijken wanneer de kinderen over de weg lopen alsof er niks aan de hand is. Maar dan besef ik dat deze kinderen altijd over de vuilnisbelt hebben gelopen zonder schoenen en het eelt onder hun voeten zo dik is geworden dat ze niks meer voelen.

Als we aankomen zie ik overal armoede om me heen. De mensen in de sloppenwijk hebben een vriendelijke uitstraling maar ik zie ‘het overleven’ geschreven staan op hun gezichten. Ze leven met hun families in kleine hokjes. Het is bijzonder droevig om te zien in welke omstandigheden deze mensen moeten wonen. Je kan ze niet vragen: ‘Wat is je droom?’ of ‘Wat wil je in de toekomst doen?’. De bewoners van de sloppenwijk zijn daar helemaal niet mee bezig! Zij staan elke morgen op met de gedachte hoe ze die dag weer gaan overleven. Waar haal ik geld en voedsel vandaan?

Het is een zeer kwetsbare groep. Zonder een echte opleiding rest alleen nog het werken op de vuilnisbelt of verdwijnen in de prostitutie. Met een beetje geluk kan er worden gewerkt in een lokale fabriek voor een hongerloon van USD 40 per maand. Ik zie dat sommige mensen zich vervelen, slapen in hangmatten of met elkaar kaarten. Ik vraag mij af wat ik kan doen om te helpen. Alleen geld geven is niet de oplossing. Dus ik besluit aan te bieden om foto’s te maken van de families en deze volgende week persoonlijk te bezorgen. Ze willen natuurlijk allemaal op de foto en het duurt even voordat de foto's zijn genomen.

De kinderen van het weeshuis hebben veel plezier gehad en genieten van de wandeling door sloppenwijk terug naar het weeshuis. Ze willen allemaal tegelijk mijn hand vasthouden en kletsen als of het een lieve lust is. Ze zijn zo vrolijk! Deze kinderen zijn met weinig al snel tevreden. En ja, als ik de kinderen in de sloppenwijk zie, dan hebben de kinderen in het weeshuis het echt beter. Die krijgen in ieder geval drie maal per dag een voedzame maaltijd en kunnen elke week naar school. Hier leer je op een indringende manier de kunst van het relativeren.